Życie jest jak... jazda na fiszkach.

Dobrze czytacie. Życie jest jak jazda na desce. Już wszystko tłumaczę.

Chcecie podjechać na ,,wzgórze,, z którego się rozpędzicie. To tak jakby jesteście tym małym ziarenkiem w brzuchu waszej mamy która oczekuje dziecka. Jesteście już na tej wysokości z której chcecie zjechać. Można powiedzieć że się urodziliście i czeka przed Wami całe życie, jak cała droga przed wyruszeniem. Startujecie czyli zaczynacie żyć. Jedziecie bardzo szybko i nie wiecie czy z tej szybkości się nie przewrócicie. Z perspektywy życia jesteście małymi dziećmi którzy nie wiedzą jeszcze co ich czeka. Zwalniasz i musisz się odepchnąć. To jest jak pomyślmy, smutek że twoja zabawka się zepsuła, ale twoi rodzice dali ci coś lepszego. Jedziesz dalej normalnie, czyli twoje jest na razie spokojne. Zaczyna się szkoła i w życiu nigdy nie jest idealnie. Jedziesz tak szybko że twoja deska w końcu się potyka o kamień. W twoim życiu jest coś nie tak i musisz to naprawić. Wychodzisz na prosto tak jak deska po potknięciu.  Twoje życie leci spokojnie aż w końcu ukończone studia, pierwsza wypłata, dzieci. To wszystko jest jak odepchnięcia. Masz wnuki, kolejne odepchnięcie. Jednak jesteś zmęczony już tą jazdą. Tak jak całym twoim życiem. Nawet nie masz już sił zatrzymać deski. Ona zwalnia tak jak twoje bicie serca. W końcu deska się zatrzymuje, tak jak ty jesteś już za stary. Umierasz.
Myślę że moja dziwna perspektywa się Wam spodobała i jedno małe pytanie.
JAK WAM SIĘ UDAŁO W PÓŁ GODZINY WBIĆ 50 WYŚWIETLEŃ?! JAK!
Wasza kochana Love Hunger Games